Libri i teuhidit - Hipokrizia dhe llojet e saj

Home >> Kapitulli i parë >> Tema e tretë: Hipokrizia, përkufizimi dhe llojet e saj

4- Hipokrizia: përkufizimi dhe llojet e saj

1- Përkufizimi e hipokrizisë nifakut:

Kuptimi i hipokrizisë (nifakut) në Islam është shfaqja e besimit në dukje dhe fshehja e kufrit në zemër.
Dëmi që shkaktojnë hipokritët ndaj muslimanëve është më i madh se dëmi i vetë jobesimtarëve, ndaj dhe Allahu i Madhëruar thotë:

"Hipokritët janë në shtresën e fundit të Zjarrit."
{4:145}

"Ata mundohen që të mashtrojnë Allahun dhe besimtarët, por në të vërtetë nuk bëjnë gjë tjetër veçse mashtrojnë veten, por ata s'mund të kuptojnë. Zemrat e tyre janë të sëmura, ndaj dhe Allahu ua shton më tepër këtë sëmundje e për ta do ketë një dënim i dhimbshëm për shkak të gënjeshtrave të tyre.”
{2:9-10}

2- llojet e hipokrizisë :

Hipokrizia ndahet në dy lloje:

1- Hipokrizia e madhe apo hipokrizia në besim.

Hipokrizia e madhe apo hipokrizia në besim, do më thenë kur dikush hiqet si musliman, ndërsa në zemrën e tij fsheh mosbesimin. Ky person do të qëndrojë përgjithmonë në shtresën e fundit të zjarrit.

Allahu i Madhëruar i ka cilësuar këta njerëz me cilësitë më të këqija siç janë mosbesimi, të tallurit me Islamin dhe ndjekësit e tij, animi i plotë nga ana e armiqve të Islamit dhe ndihmesa e tyre në dëm të muslimanëve etj. Këtë grup njerëzish e gjejmë të pranishëm në çdo kohë, por më tepër ndeshet në kohët kur muslimanët janë të fuqishëm, ndaj dhe ata nuk mund ta shfaqin armiqësinë e tyre hapur. Ata hyjnë sa për sy e faqe në Islam vetëm për përfitime materiale, por në brendësinë e tyre ata nuk besojnë as tek Allahu, as tek i Dërguari i Tij, as tek Dita e Gjykimit.

Në Kuran ka shumë ajete që flasin për këta njerëz dhe zbulojnë fytyrën e vërtetë të tyre, në mënyrë që muslimanët të jenë në gjendje që t'i njohin e të jenë të kujdesshëm.

Në hyrjen e sures së dytë të Kuranit, e cila mban emrin Bekare, Allahu i Madhëruar flet për besimtarët, jobesimtarët dhe hipokritët. Për besimtarët përmenden katër ajete, për jobesimtarët përmenden dy ajete, ndërsa për hipokritët përmenden plot katërmbëdhjetë ajete. Kjo për shkak të rrezikut të madh që përbëjnë ata për Islamin dhe muslimanët, sepse armiqësia e tyre është e fshehtë e si e tillë nuk mund të kuptohet lehtë.

Disa prej llojeve më kryesore të hipokrizisë së madhe:

1. Përgënjeshtrimi i Profetit (paqja qoftë mbi të).
2. Përgënjeshtrimi i diçkaje që ka sjellur Profeti (paqja qoftë mbi të).
3. Urrejtja e Profetit (paqja qoftë mbi të).
4. Urrejtja e diçkaje që ka sjellur Profeti (paqja qoftë mbi të).
5. Të kënaqurit me dobësimin e Islamit.
6. Mospëlqimi i fitoreve të Islamit.

2- Hipokrizia e vogël apo hipokrizia në vepra.

Hipokrizia e vogël apo hipokrizia në vepra, do më thenë kryerja e atyre punëve që janë karakteristike për hipokritët. Personi që bën këto vepra nuk del nga Islami, por nëse ato shtohen, ka mundësi që ai të bëhet hipokrit. Profeti (paqja qoftë mbi të) ka thënë:

Pra tek një njeri mund të mblidhen cilësi të mira dhe cilësi të këqija, kështu që ai meriton dënim dhe shpërblim, në varësi të cilësive që gjenden tek ai.

Hipokrizia është shumë e rrezikshme, për këtë arsye të gjithë shokët e Profetit (paqja qoftë mbi të) kishin shumë frikë nga ajo.¹ Ibn ebi Melijke thotë:

"Kam takuar më tepër se tridhjetë vetë prej shokëve të Profetit. Që të gjithë kishin frikë se mos ishin hipokritë."

Ndryshimet midis hipokrizisë së madhe dhe të vogël:

1. Hipokrizia e madhe e nxjerr muslimanin nga Islami, kurse hipokrizia e vogël nuk e nxjerr.
2. Hipokrizia e madhe është mospërputhja e anës së dukshme dhe asaj të brendshme të dikujt, në lidhje me atë që beson ai, d.m.th. në dukje njeriu shtiret sikur beson diçka, por në të vërtetë në brendësinë e tij ai nuk e beson atë gjë.
   Ndërsa hipokrizia e vogël është mospërputhja e anës së dukshme dhe asaj të brendshme, në lidhje me veprat që kryen ai e jo në lidhje me atë që ai beson.
3. Hipokrizia e madhe nuk mund të ndeshet tek një besimtar i sinqertë, ndërsa hipokrizia e vogël mund të ndeshet edhe tek një besimtar i sinqertë.
4. Personi, tek i cili ndodhet hipokrizia e madhe, në të shumtën e rasteve, nuk pendohet për këtë gjynah, ndërsa personi, tek i cili gjendet hipokrizia e vogël, mund të pendohet sinqerisht dhe Allahu ia pranon pendimin.

   Ibn Tejmije, në një nga librat e tij, shkruan:

   "Jo rrallë ndodh që të shfaqet tek një besimtar një cilësi prej cilësive të hipokrizisë e më pas ai pendohet sinqerisht, ndaj dhe Allahu ia largon atë. Kjo ndodh sepse besimtari ndodhet gjithmonë nën presionin e fortë të ngacmimeve të shejtanit, të cilat e bëjnë atë që të ndjejë një lloj ngushtice në zemrën e tij, ashtu siç transmetohet në një hadith të saktë, në të cilin thuhet se një prej shokëve të Profetit i tha atij:

   "Disave prej nesh u vijnë në mendje disa gjëra të atilla, sa për ta do të ishte më mirë që të rrëzoheshin nga qielli në tokë, se sa t'ua thoshin të tjerëve." Profeti i tha: "Ky është besimi i vërtetë."
   {Transmeton Ahmedi dhe Muslimi}

   Do më thenë nëse këto ngacmime shoqërohen me një mospëlqim të tillë dhe më pas largohen nga zemra e njeriut, atëherë ato janë shenjë e besimit të vërtetë."
   Ndërsa hipokritët e vërtetë veprojnë krejt ndryshe nga besimtarët, ndaj dhe Allahu i Madhëruar thotë për ta:

   “(Ata janë) të shurdhër, memecë dhe të verbër, ndaj dhe nuk kthehen.”
   {2:18}

   Do më thenë nuk kthehen në Islam në brendësinë e zemrave të tyre.

   "A nuk e shohin ata se si sprovohen në çdo vit një apo dy herë e megjithatë nuk pendohen (për gjynahet e tyre) dhe nuk e përkujtojnë (atë që i pret)."
   {9:126}

   Ibn Tejmije thotë:

   "Dijetarët nuk janë të një mendimi lidhur me pranimin e pendimit të tyre në dukje, ² pasi pendimi i tyre është diçka që s'mund të dihet me siguri, sepse ata gjithmonë e shfaqin veten si ndjekës të Islamit."

• Fund nota
• ¹Allahu i Madhëruar ia ka treguar emrat e hipokritëve Profetit (paqja qoftë mbi të), i cili nga ana e tij ia tregonte vetëm njërit prej shokëve të Tij, Ebu Ubejde ibn El-Xherah. Në një hadith të saktë transmetohet se, pas vdekjes së Profetit (paqja qoftë mbi të) Umeri i tha Ebu Ubejdes: "Po të bëj be në Zotin! A ta ka përmendur Profeti (paqja qoftë mbi të) emrin tim ndërmjet hipokritëve." Ubejdja ia ktheu: "Jo, nuk e ka përmendur. Këtej e tutje nuk kam për t'i treguar askujt asgjë."
  
  Kështu pra, kur Umeri, për të cilin Profeti (paqja qoftë mbi të) ka thënë: ("Nëse Umeri merr një rrugë, shejtani do të marrë një rrugë tjetër."), kishte frikë se mos ishte hipokrit, ç'mund të thotë secili prej nesh për veten e tij, në këtë kohë kur është ulur shumë besimi në zemrat e njerëzve ?!
• ² Këtu nuk bëhet fjalë për pranimin e pendimit të tyre nga Allahu, por nga udhëheqësi musliman, sepse Allahu ia pranon pendimin çdo njeriu nëse është i sinqertë dhe, në të njëjtën kohë, Ai e di fare mirë se ç'fsheh çdokush në zemrën e tij. Ndërsa udhëheqësi musliman gjykon në bazë ta asaj që sheh në dukje e jo në bazë të asaj që fsheh tjetri.